IDENTIDADE. O DEREITO A DIFERENZA.

 

IDENTIDADE. O DEREITO A DIFERENZA.

”En Europa unha nacionalidade é un pobo afincado nunha terra, é un grupo de homes xunguidos entre eles, xunguidos coa terra dá que son donos colectivamente, e que traballan en común, por un conxunto de vinculos naturaes, nados dá comunidade de orixen e dá convivencia non terreo.

Estes vinculos (fala, tradicions, costumes, historia, etc.) engadindo a sua aunción dá étnia e dá terra, determinan nos individuos certas coincidencias psicoloxicas, certa maneira de sere común a todos eles, que constitue ou carácter nacional, e xungen nunha interdependencia, e nunha solidaridade necesaria interésesvos de todos eles nuh interes colectivo superior que e ou interes nacional.
A nación ven a ser resolver deste xeito ,nunha comunidade de intereses espirituaes e materiais determinada pola natureza.”
(Vicente Risco. Teoria do nacionalismo galego)


Vivimos tempos novos, as vellas dicotomias de esquerdas e dereitas deixan paso a novas coordenadas : mundialización- antimundialización.

Podemos definir a mundialización (tamén chamada globalización) como o proceso de homoxenización da Humanidade a escala planetaria.


Esta mundialización supón a perdida das identidades nacionais diluídas nun ilusorio “¿mundo feliz?” igualitario.
A mundialización supón a existencia dun “pensamento unico”, e duns valores únicos para toda a humanidade.

Pero a realidade é outra: a humanidade é unha abstracción en cuxo nome cometéronse moitos crimes. Quen mantén o contrario, faise cómplice da mentira. Existen pobos e etnias que son a manifestación vivente da variedade etnocultural, cuxas expresións poden ser recoñecidas na realidade da vida orgánica, social e cultural.
Non hai humanos abstractos, só humanos enmarcados nun contexto etnocultural particular. A única posibilidade para recibir o seu ser, consiste en reter as características dos seus pobos respectivos.O home é un ser cultural.
Consecuentemente, un non pode salvar á "Humanidade", sen destruír aos pobos.
O crime: a aplicación da doutrina dos dereitos humans leva á erosión das diferenzas antropolóxicas, culturais, étnicas, etc, a devaluación dos códigos morais particulares de cada cultura, a desintegración das comunidades polo individualismo implícito na doutrina dos dereitos, a desaparición da identidade dos pobos e as culturas. Este crime nace da fraude da valoración dunha humanidade non existente que deviene na desvalorización das diferenzas. A orixinalidade, a riqueza das herdanzas humanas deste mundo é froito, con todo, da súa variabilidade. Tal orixinalidade só pode ser cultivada nun área xeoculturalmente homoxénea protexida, autodeterminada e independente. Neste senso, os proponentes da doutrina dos dereitos humans e das sociedades multiculturales son os mais propensos a negar o dereito mais elemental de cada cultura particular neste planeta: o dereito a ser o que un é, a residir e a pertencer a un pobo e a unha cultura particular.
O sistema capitalista só preocúpase da “Integración económica” pero non da imposibilidade dunha integración histórica e cultural. Este é o gran problema dos últimos 40 anos.

Para loitar contra a agresiva ideoloxía dos "dereitos humanos", é urxente escribir unha nova declaración sobre os dereitos dos pobos para loitar neste mundo pola defensa das identidades etnoculturales e históricas.

Unha orde política multicultural só funciona cando todas as culturas en presenza aceptan, tácita ou explicitamente, renunciar ao seu propio poder de prescrición, cando aceptan ser formuladas en términos elásticos e neutros, cando abdican da súa capacidade simbólica, da súa capacidade para organizar o mundo baixo unha determinada visión; en suma, cando as culturas dilúense. Na civilización da técnica, da economía, só é posible a convivencia política das culturas alá onde estas aceptaron ceder. Pero abonda con que unha soa delas non ceda, con que unha soa delas aspire a unha actualidade vigorosa, para que a orde descompóñase.

Cando o home queda desconectado das súas orixes, cando vive a un ritmo que xa non é o seu, inmerso en estruturas que non lle van, perseguindo obxectivos carentes para el de sentido, cando xa non logra recoñecer a súa herdanza entre a néboa tenaz que forman o aturdimiento e as obsesións, cando se converte nun estraño no seu propio mundo, é cando está, no verdadeiro sentido, alienado.

Desde a nosa perspectiva só hai dúas opcións ou a favor ou en contra da mundialización, e a nosa postura como identitarios galeguistas é en contra.

En contra polo que supón de perdida de dereitos sociais para as persoas, de empobrecimiento xeralizado e perdida de calidade de vida, e sobre todo porque a mundialización destuctora de identidades destrúe tambien a nosa, a galega.

Consideramos a humanidade un “pluriverso” de identidades , esta diversidade constitúe a súa riqueza.

Hai varios conceptos crave no noso concepto de Identidade, conceptos que asumimos como galeguistas defensores dá identidade galega.

Ante todo a Identidade colectiva non pode ser definida unicamente en términos de exclusión ou marxinación do outro, senón de reencontro con un mesmo. De igual xeito non pode ser entendida como algo inmutable, invariable, que resiste todos os cambios, senón como un contido vivo que se renova constantemente, aceptando e enriquecéndose con a contorna, pero á vez mantendo a súa peculiaridade. É unha circunstancia perfectamente histórica que se evidencia no contacto entre os Pobos e a perduración da súa idiosincrasia.

Aferrarse xa que logo á "orixinalidade" dunha realidade cultural, supón conducila a un camiño sen saída. O contrario, é dicir, a necesidade de buscar "fora" un estímulo, un patrón, que faga posible un cambio cultural, pode supoñer a longo prazo a destrución da Identidade propia. É este o dilema ao que se enfrontan as culturas minoritarias, "atrasadas" e, en diferente medida, as culturas "civilizadas" aqueixadas de mala conciencia por un pasado de imperialismo colonial.
Mala conciencia que só dáse en Europa, impensable para outras civilizacións.


Identidade: Etimolóxicamente trátase daquelo que nos fai singulares, a identidade dun pobo é aquelo que o fai incomparable e irremplazable.

O que caracteriza á humanidade é a súa diversidade e singularidade de cada un dos seus pobos e culturas.

Toda homoxeneización equivale á súa destrución, a un etnocidio.

A identidade étnica e a identidade cultural forman un bloque: o mantemento da herdanza cultural e o seu desenvolvemento supoñen unha identidade étnica no seo dos pobos.

A identidade dun pobo, da súa memoria e dos seus proxectos, repousan ante todo sobre disposicións concretas e hereditarias.

Os universalismos aínda seguen intentando marxinar as identidades en nome dun modelo antropolóxico único.

Sobreentendemos que actualmente a identidade é aceptable para as poboacións alógenas, pero detestable se ela é reivindicada polos europeos e tildada de racista. Opoñémosnos a este exemplo de etnomasoquismo. (Temos o recente, e respectable, exemplo do novo presidente de Bolivia Evo Morais, nós tamén propugnamos un indixenismo, pero galego).


Etnia: poboación designada por un nome (etónimo), con un mesmo orixe e unha tradición cultural común que se especifica por unha conciencia de pertenencia ao mesmo grupo, cuxa unidade adoita apoiarse nunha lingua, un territorio e unha historia idénticos.


Etnomasoquismo: tendencia masoquista a culpabilizar e desvalorizar a propia etnia, o propio pobo.
Implicitamente asimilable a un autoracismo, pecado orixinal do europeo. Esta desvaloración ten profundas raíces en Galicia, no que todos entendemos como autoodio. Actitude totalmente rexeitable para os identitarios.



Etnosfera: Reunión de territorios onde reinan pobos étnicamente similares. Os galegos pertencemos a dous niveis nesta etnosfera, duna banda España, e doutra Europa, somos profundamente europeistas.


Nación: gran comunidade humana, a maioría das veces establecida nun territorio e que ten unha unidade histórica, lingüística, cultural e económica mais ou menos fortes.

Terra: espazo xeográfico da existencia e da supervivencia dun pobo, do seu encarnación nun lugar, territorio.
”A nacionalidade supon a terra”.Vicente Risco.


Estado : Instancia de dirección xeral dun pobo ou dunha sociedade instituidas como unidade política e territorial.


Galicia ten as características que definen a etnia e a nacionalidade, asumimos as nosas orixes: celtas, roamanas, suevas e a derradeira achega do cristianismo que adaptouse a xa preexistente identidade galega.

A nosa identidade esta definida entre outras variable pola terra e a língua, pero non baseamos a identidade galega exclusivamente pola lingua, a língua e factor identitario fundamental, peron non o único e exclusivo.



Pertencemos a civilización europea como un mais dous pobos que a conforman e aspiramos a unha  confederación de pobos de Europa independente e soberana

O nacionalismo dos séculos XIX e XX xa non serve, estamos na hora dos grandes bloques etnoculturales e nin Galicia nin España teñen as dimensións e capacidade por se soas de desenvolverse.
Só en Europa podemos manter e desenvolver a nosa identidade.
Só como galegos podemos non só “estar” senón “ser”.

Só as situacións claras producen efectos definidos. As demais van trampeando a base de medias tintas, de compromisos, en Galicia a situación é clara.

O maior problema da Galicia do 2006 é a perdida da súa identidade reflectida na simple desaparición física dos galegos.
As tendencias demográficas diminúen o numero de nacementos de nenos galegos.
A emigración segue sendo unha lacra que baleira Galicia da súa poboación.
A inmigración de xentes procedentes de ámbitos culturais diferentes destrúe a nosa identidade como pobo.

Desde IDEGA propugnamos a posta en marcha de verdadeiras políticas de natalidade que cambien a tendencia suicida da poboación.
Galegos son os fillos de galegos, o simple feito de nacer en territorio galego (aínda considerando a súa gran importancia), non é para nós sinónimo de ser galego.

Esiximos por parte do poder político de políticas económicas reais que eviten a sangría da emigración galega,desgraciadamente marchar sigue sendo sinónimo de triunfar.

Pedimos do poder político un maior control da inmigración que permita asentarse entre nós únicamenta a galegos retornados da emigración, aos seus fillos e netos. E a xentes da Unión Europea, ambito cultural próximo a nós, politicamente perfectamente integrable.
Como galeguistas e europeos opoñémosnos xa que logo ao ingreso de Turquia na Unión Europea por criterios identitarios (Turquia nin é Europa, nin os turcos son europeos),economicos e geopolíticos.

IDEGA 2006

[e-mail]